ساختمان مسکونی آداشا

چشم داشت از این پروژه، طراحی یک ساختمان مجتمع مسکونی هشت واحدی در شش طبقه در زمینی به مساحت 638 مترمربع (m 43.9 × m 14.53)، واقع در یکی از کوچه های فرعی خیابان خاکشناسی شهر شیراز بود. بنا به مثابه سنگ جواهر سفیدی بی همتا (peerless white-gemstone)، پرداختی منتهی به قلب ماهیت اثر، روایتی از یک آسیب مرسوم؛ آن گاه که همه ی هیمنه ی یک اثر معماری متأثر از منظر، دیدگاه و خواستگاه مالک یا سرمایه گذار آن متوجه عرض اندام و تفاخر بیرونی است، پوسته، فرم خارجی و تجسد خارجی بنا آن چنان در این راستا رشد و نمو می نماید که شکل گیری هستی اش در قالب مفهوم یک "عنصر زینتی" چون قامت یک سنگ جواهر زینتی خلاصه می گردد. این چنین نگاهی شاید مخصوصاً برای یک بنا با کاربری مسکونی (مجتمع مسکونی) یک آسیب به نظر آید و شاید هم نه!؛ چونان که مطابق نقشی که یک بنا در منظر شهری عمومی بازی می کند، که ناچار است که بازی کند چون عضوی است به ناچار، از نظر چشم نوازی بایست به آراستگی منظر شهری بیافزاید یا حداقل به تعارض و ستیز با آن نایستد و یا کمتر ایستد (گرچه گاهی این چنین ایستایی اعتراضی ای خالی از لطف نمی نماید)، اما اگر این نقش در این سو قدم فرا نهد و نهد و نهد تا کار به همین جا رسد، جسم و جسدش در خدمت زینت است که تنها قصد تفاخر مالک اش را بر می آورد و شاید دیگر وظایفش را تحت شعاع قرار دهد، و این همان گام منتج به عنصر زینتی شدن است، تا در انگشت مالک اش که نشیند حاجت چشم گیری بیافزاید. و این بسیار فراتر از آن نقش مرسومی است که از یک بنا به عنوان عضوی از بدنه ی شهری انتظار می رود و این نقش قطعاً کمی کم رنگ تر است زمانی که بنای مقصود نظر در معبری کم عرض تر چون کوچه ای فرعی از شریان های اصلی یک کالبد شهری واقع گردد، چونان که پروژه ما چنین است. در فرآیند خلق و طراحی این اثر معماری، این خواسته و تقاضای مالک و سرمایه گذار پروژه، با پرداخت دوچندان و غلو آمیز بیشینه به سمت ظهور هدایت شد، تا در حین برآوردن خواست مالک، آسیب وارده بر هستی اثر معماری را بزرگ نمایانه بنمایاند که منجر به قلب ماهیت اثر به یک اثر زینتی صرف گردیده، و این، ایده اصلی طرح را شکل داد؛ چنان که حجم پردازی و فرم گیری القاء می کند که سنگی است تراش خورده ی زینتی و این منظور با انتخاب مصالح نما با نوعی سنگ مصنوعی کاملاً براق کریستالی سفید رنگ بیشینه گردید. گرچه گام به گام فرآیند طراحی سعی شد تا وحدت فرم (به جهت القاء بیشتر ایده طرح اصلی) در عین کثرت اعضاء بنا که یا واحد های مسکونی منفک اند و یا وجه های سنگ تراش خورده ی زینتی منظور نظر طرح، حفظ گردد. در گام بعد اقداماتی چون چرخش منافذ نورگیری نما (پنجره های واحد های مسکونی بنا) جهت جذب حداکثری نور روز و تأمین چشم انداز مناسب به بیرون بنا، و توجه به تأثیر فرم گیری خاص بدنه بیرونی بنا بر فضا های داخلی و بهینه سازی فضا های داخلی از حیث کاربری و حس فضایی کاربران از نظر طراح دور نماندند.