مکان: ایران | فارس | دو کوهک
مشتری | کارفرما: حاتمی-نوری
پروژه ی طراحی پیش رو، یک واحد مسکونی ویلایی در دو طبقه در زمینی به مساحت 1000 مترمربع (m 20 × m 50)، واقع در شهرکی ویلایی در منطقه دوکوهک (حومه ی شهر شیراز) تعریف گردید.
این پروژه همگام با پروژه ی خانه ی شماره 1 طراحی گردید، لذا به سبب همگونی عرصه، این پروژه نیز در شهرکی ویلایی در دوکوهک (حومه شهر شیراز) واقع گردیده بود، و همگونی دیدگاه طراح بر ماهیت آن عرصه، در چارچوب گذاری و پی ریزی ماهیت بر همان قواعد استوار است؛ تجربه ی آزادی بنا از قید و جبر عرصه و مجاورت های مرسوم در غالب بدنه های شهری، آورده ی متمایز این پروژه بود. قرار گرفتن عرصه (context) پروژه در شهرکی ویلایی در حومه ی شهری و دور از حیطه ی اختیارات مدیریت شهری آن زمان، ابعاد وسیع زمین و عدم وجود قاعده ای تحکم وار در سطح اشغال بنا، و یا الگویی در تعیین مکان قرارگیری بنا در عرصه و یا الگویی در میزان پیش آمدگی ها، تماماً تجربه ی آزادی بنا از قیود مرسوم عرصه و مجاورت شهری را حاصل نمود. تأکید بر این آزادی (در قالب تضادی برجسته با آن چه تجربه ی وقوع در شهر یادآور است)، مجاورت گریزی، قالب ستیزی فرم و آزادی از سمت، سو و جهت القایی مجاورت هایی که در این عرصه در غیبت اند، چارچوب های اصلی طرح را تجسم بخشیدند. البته این همه، شانه به شانه ی گوشه چشمی بر منش محتاطانه ی سرمایه گذار (کارفرما) رخ داد. گام بعد طراحی، فرآوردن بسته ای است کولاژ وار، ارمغان نقل مکان از شهر هزار قید هزار اجبار به شهرک ویلایی لاقید آزاد. حجمه ای از اضطراب گفتن از هر در، اضطراب از سر بی پروایی، بی پروایی در گزینش فرم، متریال و خط آسمان، در عین رعایت الزامات ترکیب بایسته و ادغامی که بصر نوازی را به همراه داشته و حصول وحدت جسد بنا را مد نظر داشته باشد. ضمن تمام آن چه برشمرده شد، در این طرح تلاش گردید تا طی کولاژ گونگی فرم، متریال و خط آسمان، شاخصه های برگرفته از طبیعت (کوچ به طبیعت، آن چه هدف کوچ از شهر به این ویلا نشینی القا می کند) در گزینش فرم در قالب نرمی و منعطف گونگی، مورفولوژی طبیعی و انتخاب متریال هایی که کم تر دستخوش دخالت صنعتی گردیده اند و بر اصالت طبیعی خود بیش تر پایبند مانده اند و یا بدوی ترند به کار گرفته شوند.